Otwórz oczy... Rozdział 27

Gdy wychodzimy z sali konferencyjnej oddycham z ulgą. Ta narada to był jakiś koszmar. Kamil zachowywał się jak obrażony na cały świat nastolatek. Czepiał się, wyładowywał na wszystkich. Jakbym Go nie znała, to pomyślałabym, że potrzeba mu porządnej zabawy z panienką. Chociaż, czy ja go w ogóle znam, czy to tylko moje odczucia? Maciek się śmiał, że wygląda na zazdrosnego. Ale o co mógł być zazdrosny? Czy On nie był przypadkiem zazdrosny o mnie? Nie, to niemożliwe, nie jest przecież głupi. Może chodzi mu o Maćka? Nie, nie jest idiotą, aby być zazdrosny o kolegę z pracy. Ygh. Nie jest mi dane zrozumieć facetów. Maciek i Kinga, chyba zauważyli mój brak humoru. Ciszę przerywa Kinia.

- Dobra kochani, w przeciwieństwie do Was, my jesteśmy w tyle z projektem i dziś pracujemy do późna, aby skończyć tą mękę. Idę na obiad naładować baterię przed całonocną robotą.

Odwraca się i idzie na stołówkę. Daję Maćkowi znak, aby z Nią poszedł, ale nie patrzy na mnie. Ygh, z tymi facetami można oszaleć. Kopię Maćka w łydkę.

- Aua! Co robisz? Zwariowałaś?

- Chciałam się spytać, czy to Ty przypadkiem nie zawiesiłeś się? Leć za Nią

- Co?

- Idź z Nią na obiad. I zabierz ją do fajnej knajpki, bo tym żarciem gotowa jest się zatruć.

- A raport?

- Ja napiszę, spokojna Twoja głowa. Leć.

- Dzięki.

Maciek z uśmiechem szerokim jak banan daje mi buziaka w policzek i się odwraca.

- Poczekaj Kinga! Idę z Tobą na obiad, okej?

Nagle Kinia się odwróciła i ze zdziwieniem w oczach oraz rozdziawioną buzią się zgodziła na towarzystwo Maćka. Widać było, że jest zachwycona perspektywą spędzenia z Maćkiem czasu sam na sam. Potem wszystko z Niej wyduszę.

I już ich nie było. Mam nadzieję, że to swoją nieśmiałością nie zniszczą wszystkiego. Idę do swojego pokoju pisać raport i sprawozdania dla klienta o przebiegu pracy. W międzyczasie zjem kanapkę, aby nie tracić czasu. Troszkę mi się samej z tym zejdzie. Nienawidzę papierkowej roboty, ale czego się nie robi w imię miłości. Mam tylko wielką nadzieję, że wszystkiego nie spieprzą.

Po godzinie mam gotowy raport dla Kamila i go wysyłam. Zabieram się za sprawozdania, gdy do pokoju wchodzi Maciek. Ma taką rozanieloną minę, że zastanawiam się czy trafi tu bez żadnych problemów.

- Hejka Romeo, i jak Wam minął obiad?

- Co?

- Obiad.

- Jaki obiad?

- Maciek, zawiesił Ci się mózg? Obiad. Ty. Kinga. Jak było?

- Aaa. Obiad. Cudownie.

- A Kinga?

- Boska.

- Czy się umówiliście jeszcze?

- No.

- Matko! Ja chyba z Tobą oszaleję. Rzucasz mi samymi monosylabami. Wyciąganie każdej informacji od Ciebie to jakiś horror. Rozmawialiście w ogóle, czy zachowywałeś się tak przez cały czas?

- Jak się zachowywałem?

- Jak zakochany kundel, któremu zaraz ślinka zacznie kapać na sama myśl o Kindze.

- Dobra już mi nie dogryzaj. To dla mnie szok, że taka dziewczyna jak Kinga na mnie spojrzała. Nie sądziłem, że jestem w jej typie.

- Kochany. Kinga jest boska i niezwykła.

- Zgadzam się z Tobą. Na początku było dziwnie, sztywno. Zamówiliśmy jedzenie i zaczęliśmy rozmawiać na luźne tematy jak film, czy muzyka. Okazało się, że mamy podobny gust nie tylko muzyczny, ale także lubimy filmy o podobnej tematyce. Umówiliśmy się, że w środę pójdziemy do kina, a w piątek do klubu na koncert jakiejś nowej kapeli.

- Super. Jeden obiad, a dwie randki zaplanowane. Bosko.

- Noo.

I odpłynął. Jak ja mam go sprowadzić na ziemie?

- Kochany, ale Ty wracaj do mnie. Nie odpływaj. Mamy mnóstwo roboty.

- Jasne. Już się zabieram do pracy.

Mówiąc to odwrócił się do biurka i założył słuchawki. Odkryłam, że lepiej się Nam pracuje przy muzyce. Nie byliśmy zgodni co do repertuaru. Maciek wolał techno, rap, Ja natomiast muzykę klasyczną i skrzypce. Nie doszliśmy do konsensusu, więc skończyło się na słuchawkach.

Po dwóch godzinach padam na twarz. Sprawozdania są gotowe, więc wysyłam je do prezesa i klientów. Cieszę się, że komunikujemy się mailowo. Jest to szybkie, wygodne i czytelne, nie ma żądnych niedomówień.

- Dobra, ja się zbieram. Oczy wychodzą mi z orbit od gapienia się w te dokumenty.

- Spoko kochana. Leć i dzięki za wszystko.

- Spokojnie, ale jutro weź coś na koncentrację, bo jak znowu będziesz cały czas wzdychać to wymięknę.

- Hehe spoko. Leć na autobus. Na razie.

- Papa.

Odwracam się i z uśmiechem zmierzam do windy. Już nie mogę się doczekać, aż będę w domu. Może jak Kamilowi się poprawi humor to do mnie dołączy. Kto wie...